Non é o Día de Galicia, como
coidan os vellos cazurros do rexionalismo con grelos e lacón,
unha festa máis para adourar un ídolo ou un fetiche, ou, cando
menos, para andar de enchente ou ceibar nun brindis, ao redor
dunha caterva de parvos, un centón palabreiro de parvadas. O Día
de Galicia é a evocación, a vibración das antigas arelas de
liberdade encarnadas nos nosos bardos e nas nosas xestas épicas
renovadas ao longo das centurias nos peitos fidalgos e nos nobres
espritos que antes quixeran ver a súa terra trocada en
"taboleiro de mercería yanqui ou en pesebre de besta
xaponesa" se a vida non tivera máis que unha representación
groseiramente materialista, que humillada y envilecida, cunha
resiñación propia de escravos, aos pés dunha nación decadente
e baixo a pauta dun estado de salteadores con levita. Prós
gallegos conscentes non hai dilema ningún entre escoller o camiño
da súa dinidade, na que resoa a voz solene dos petrucios barudos, fortes aínda nas súas tumbas (¡porque os mortos
mandan!), ou seguire da man da cuquería ou do cretinismo,
arrastrando o autodesprecio, sin persoalidade e castrados na
y-alma, afirmando a intanxibilidade dunha patria inexistente,
basada nunha unidade ficticia e filla dunha ollada seminal
incestuosa duns reises idiotas. Prós gallegos o ser nacionalista
é xa unha custión de honore. Polo menos nacionalista, porque eu, meus amigos, non vexo para Galicia, sobre todo prá súa
dinidade, máis camiño que o dun radical separatismo.
*Este artigo publicouse en realidade sen título. O encabezamento
que utilizamos corresponde ao elexido no índice da edición facsímile
de ANT.
|